ugh…

Het begon vanochtend om een uur of twaalf. Ik had de deur naar de serre opengezet, want het zonnetje scheen heerlijk. Naast de gebruikelijke herrie van de bouwplaats hier tegenover, schalde er nog wat lawaai door de deur naar binnen. “En ik leef niet in een wereld zonder jouuuuuuu”, twee-stemmig vals op een Karaoke-apparaat.
Ik heb mijn radio maar iets harder gezet en geprobeerd het te negeren. Daarna even op mijn fietsje naar de supermarkt. Halfweg de trap klonk het lied luider dan in huis, dus de karaoke-machine zal wel ergens in de appartementen onder ons staan.
Terug van boodschappen doen (half-uurtje later); het lied schalt nog steeds over straat. Toch knap hoor, een dik uur hetzelfde vervelende liedje zingen.
Uurtje later moet ik weer op mijn fietsje, dit keer om naar de dokter te gaan. Ze zijn weer begonnen met zingen na een korte pauze. Als ik terugkom van de dokter (dik uur later), zingen ze nog. En nog steeds datzelfde liedje. Datzelfde vreselijke liedje.
Ze hebben het tot vier uur volgehouden. Omdat je hier in het gebouw niet weet wie het doet (ik weet nog net wie er bij mij op de verdieping wonen) is het ook lastig om er iemand op aan te spreken.
Laten we maar hopen dat de herfstvakantie gauw afgelopen is en dat de ‘getalenteerde’ zangeresjes maar gauw weer in de schoolbanken zitten!

Advertentie