koffie is geen coffee

Een fatsoenlijk bakje koffie is lastig te krijgen in de USA. De Amerikanen vinden het belangrijk dat de koffie ‘hot’ is, maar smaak is geen vereiste.
De enige koffie die in de richting komt is die van de ‘Starbucks’. Vers aangekomen in New York vond ik het een slap bakje. Op het vliegveld van Memphis was ik blij eindelijk weer een Starbucks te zien en genoot ik van koffie ‘met smaak’.

Tot een jaar of twee geleden dronk ik bijna nooit koffie trouwens, langzaam aan ben ik het gaan waarderen. Ik kwam erachter dat ik koffie vooral heel erg sterk lekker vind. Dat is in Nederland niet zo’n probleem.
In Amerika wel.
We waren uit Oak Hill, West Virginia weggegaan zonder ontbijt. Dat gaf niks, want op de highways heb je om de haverklap een food-exit:

Normaal gesproken dan. Want West Virginia is niet zo dichtbevolkt. En heeft niet echt grote steden. Dus het duurde en duurde, we reden al een uur en we waren nog niks tegen gekomen.
Op een gegeven moment dus maar een ‘gas exit’ gepakt (dat is een cluster tankstations bij elkaar) en daar donuts en zwarte koffie genomen. Aangeprezen als de ‘beste koffie van de USA’. Halve liter koffie in een beker, donuts mee… Ik kijk voordat ik de deksel op de beker druk nog even in de beker. Ik kon door de koffie heen de bodem zien! Het was heet water met een kleurtje.
Dat was echt de allerslapste koffie ooit. Dus als je ergens ziet dat ze de ‘beste koffie van de USA’ schenken; niet nemen.
Wat wel grappig is trouwens de gewoonte om deksels op de koffiebeker te doen. In het deksel zit een tuitje en daarmee kun je terug naar je peutertijd: lekker lurken aan een tuitdrinkbeker. Alleen nu geen roosvicee maar cappucino.

Advertentie