Droefheid

Zo heel goed kende ik haar niet. Ze zat zes kamers verderop de gang, om de hoek, voorbij de koffieautomaat. Zij liep vaak langs onze kamer, ik vaak langs de hare.
Op een keer, de ochtend na een lange avond vanwege weer een spoeddebat met Donner, stond ze zomaar voor mijn bureau. Met een grote zak drop en drie rollen dropmenthos. Hiermee wilde ze de droppot die op mijn bureau stond weer goed aanvullen. De vorige avond had ze de dropjes op mijn bureau niet kunnen weerstaan, het debat had zo lang geduurd… Met die zak drop en de menthos had ze ruimschoots gecompenseerd wat ze gesnoept had.

Omdat het vanmiddag wel heel leeg en stil op mijn verdieping was, er was geloof ik nog één andere collega aan het werk, had ik de radio aangezet. Druk bezig met mijn archiefklus. Met een half oor luisterend naar het Radio 1 nieuws van twee uur. De nieuwslezeres meldt aan het einde van het bulletin dat ze nog een nagekomen bericht heeft, net binnen.
Een heel onwerkelijk bericht. Karin is er niet meer.

Vervolgens rollen de berichten binnen op de mail. Op Radio-1 wordt de hele tijd over haar gesproken.

Onwerkelijk. Ergens hoop je dat het niet waar is. Dat het niet klopt. Dat ze volgende week gewoon weer met dropjes aan komt zetten.

Advertentie