slow woop

Vanochtend zat ik achter mijn bureau achtergrondinformatie voor een debat dat over een paar weken is bij elkaar te sprokkelen. Ondertussen natuurlijk ook mijn koptelefoontje in mijn oren en de media-player aan op de plenaire zaal om het debat over Irak mee te volgen. Redelijke business as usual voor een woensdagmorgen. Ineens de slow woop. Ik geloof dat ik inmiddels twee keer een ontruimingsoefening meegemaakt heb bij ons die aangekondigd was, dus wat ik moest doen was logisch. En als ik het al vergeten was, dat werd ook in vier talen omgeroepen. Dus je loopt in een kudde met alle collega’s de trappen af, naar het afgesproken verzamelpunt in de centrale hal.

Het was nog niet duidelijk of het een oefening was, ik had zo’n vaag vermoeden dat we na twee keer aangekondigd nu eens een keer een onverwachte voor de kiezen kregen, maar dat werd natuurlijk op het moment zelf niet gezegd. Wel was er rook op de eerste verdieping, maar ook dat kon natuurlijk gewoon bij de oefening horen.

Wat wel vreemd was, was dat toen wij al beneden waren , het alarm nog een keer ging, maar dan daar waar wij stonden. Vervolgens stroomde ook de plenaire zaal leeg, waar op dat moment het debat was. Zou er dan toch echt iets zijn? Achteraf blijkt dat officieel de oefening alleen voor ons was en dat het alarm per ongeluk ook in de zaal afging. Natuurlijk gebeuren dat soort dingen nooit als ze met een simpel debatje bezig zijn met voor elke partij 1 woordvoerder en een staatssecretaris in vak K. Nee, Murphy sloeg keihard toe en het gebeurde vanochtend. Voordeel daarvan, het staat op film en het is leuk om te zien hoe er op het alarm gereageerd wordt:

Vanochtend was ook weer zo’n moment dat ik weer even in de gaten had dat ik niet zomaar ‘ergens’ werk, maar dat veel mensen volgen wat er bij ons in de debatten gebeurt, liefst live. Ik kreeg een aantal sms-jes met bezorgde vragen over wat er aan de hand was en of ik voorzichtig deed… Het viel dus allemaal mee en het was dus een oefening.

Advertentie