Mijn voornemen was om een berichtje te schrijven over mijn eerste commissievergadering gisteravond.Dat zou een impressie zijn geweest van de bonte stoet aan onderwerpen die voorbij kwam, maar ik ga het anders doen. De korte versie over gisteravond is dat het heel lang duurde, maar dat dat niet aan de voorzitter van de commissie gelegen heeft, Francine Horn heeft naar mijn mening haar vuurdoop als voorzitter met glans doorstaan. Het lag meer meer aan de grote hoeveelheid onderwerpen en insprekers. Ruimtelijke ordening leeft onder de mensen, logisch, het gaat om hun huis, hun straat, hun broodwinning. Nee, ik ga het over deze ochtend hebben. Ik ging om iets voor achten met het goede voornemen richting mijn werk, om nog even vlak voor ik met mijn opdrachten zou beginnen, een verslag van gisteravond te typen. Al mijmerend over wat er gisteravond allemaal over tafel kwam, al schuivend in mijn hoofd om gedachten te ordenen en een poging tot een eerste analyse wandel ik achter de buggy met daarin dochterlief. Over de Magnoliadreef, steek over naar de Acaciadreef, geniet van de zon die al voorzichtig begint te schijnen. Maar dan. Ho! Stop! Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Gereedschap slingert over de stoep. Ik denk nog, da’s niet handig als zometeen de schoolkinderen hier langs lopen, die gaan daar misschien mee spelen. Ik ga het bochtje om in de stoep, en zie dan pas dat het weer eens ‘tot hier en niet verder’ is. Zucht. Het gras is geen optie met de buggy, te zompig, daar lopen de wieltjes in vast. Achter de huizenrij langs, is dan de volgende optie, even omsteken en dan weer in de richting van de tram. 
Tja, kijk op de foto, da’s dus ook geen optie. Dat stukje stoep was er ook al uit. Oftewel, helemaal weer terugsteken en langs de andere kant van het water bij de Jozefschool langslopen. Had er nu niet even aan het begin van de Acaciadreef een bord kunnen staan dat de stoep verderop open lag? Want dat er gewerkt moet worden aan de riolering, bestrating en andere zaken, daar heb ik begrip voor. Maar die ‘tot hier en niet verder’ momenten, en dat je vervolgens een stuk terug moet op je route om een andere weg te kiezen, dat gebeurt mij de laatste tijd iets te vaak. Je hebt als voetganger of fietser nu eenmaal geen glazen bol! En omdat het zo’n ochtend is, mis ik hierdoor net de tram die ik eigenlijk had willen hebben. Da’s geen ramp, ze gaan immers zes keer per uur. De volgende staat er al, en kijk, er komt nog een aangereden. Die rijdt helemaal door tot het einde van het perron, terwijl de andere halverwege staat. Ik vraag aan de bestuurder die uitstapt om een kop koffie te halen of hij of zijn collega als eerste weg zal gaan. Nee, dat is toch zijn collega. 10 minuten wachten later gaat dus toch de andere tram eerst… Dat is niet erg, maar wel irritant, omdat ik met de buggy dan helemaal om moet slalommen. Vervolgens mist er een stoel naast de plek voor de buggy’s, de HTM plaatst die geloof ik nooit meer terug want die stoel mist al een poos in dit voertuig, en gaat de bestuurder goed hard door de bochten en pas laat op de rem bij de haltes om de achterstand in tijd in te halen. Dat is niet echt prettig als er veel mensen moeten staan, om zo door elkaar geschud te worden… Ach, uiteindelijk was ik prima op tijd op mijn werk en gaan de dingen zoals ze gaan. Nu kan ik het hierbij laten. Ik heb dit blogje getypt, mijn ochtendergernis er uit gegooid, en klaar. Maar, dan doe ik juist niet wat ik andere mensen altijd zeg wat ze moeten doen als ze tegen dit soort dingen aanlopen. Dan is mijn eerste vraag, als ze er over klagen, “heb je het wel gemeld, dat het daar niet goed gaat?”. Ik ga dus als mondige burger maar eens met wijkbeheer bellen, hoe dit nu kan. En met de HTM, dat ze wat duidelijker moeten gaan aangeven welke tram vertrekt. En dan zullen we verder maar eens zien… in ieder geval is weer duidelijk, voor zover dat bij mij nog niet duidelijk was, dat ruimtelijke ordening niet iets is wat ver weg speelt. Het is dichtbij, en soms echt een kwestie van ‘tot hier en niet verder’…
amarins.frl 